Ο Νοέμβρης του 1973 ήταν ένας μήνας γεμάτος από γεγονότα με εξαιρετική ένταση.
Την 1η Νοεμβρίου η εξαγγελία των αυταρχικών μέτρων από το Υπουργείο Παιδείας για τους φοιτητές. Στις 4 η κηδεία του Γ. Παπανδρέου. Τις επόμενες μέρες οι φοιτητές διεκδικούσαν τα ακαδημαϊκά τους δικαιώματα:
Διενέργεια φοιτητικών εκλογών.
Διακοπή της στράτευσης των φοιτητών.
Περισσότερα χρήματα για την Παιδεία κ.α.
Η δικτατορία αντί να υποχωρήσει σκλήρυνε συνεχώς τη στάση της. Οι φοιτητές κατάλαβαν ότι τα αιτήματά τους ήταν αδύνατο να επιλυθούν κάτω από το καθεστώς ανελευθερίας και τυραννίας.
Στις 14 Νοεμβρίου 1973 αυθόρμητα – χωρίς ιδιαίτερη καθοδήγηση- πήραν την απόφαση να κλειστούν στο χώρο του Πολυτεχνείου και να μετατρέψουν τα συνθήματά τους σε πανελλήνια αιτήματα κατά της δικτατορίας.: Κάτω η Χούντα , Έξω οι ΗΠΑ, Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία.
Τους ακολούθησαν πολλοί σπουδαστές, μαθητές οικοδόμοι κι άλλοι εργαζόμενοι. Έτσι το Πολυτεχνείο μετατράπηκε σε φρούριο της Ελευθερίας , της Δημοκρατίας και της Λαϊκής κυριαρχίας.
Με συνθήματα και πολυγραφημένες προκηρύξεις γνωστοποίησαν τα αιτήματά τους.
Ο ραδιοφωνικός σταθμός που είχε εγκατασταθεί στο Πολυτεχνείο άρχισε να εκπέμπει στις 15 Νοεμβρίου. Δραματική και ραγισμένη η φωνή της εκφωνήτριας και των δύο εκφωνητών σκορπούσε ρίγη συγκίνησης στο λαό της Αθήνας.
« Εδώ Πολυτεχνείο. Εδώ Πολυτεχνείο … Σας μιλά ο ραδιοφωνικός σταθμός των ελεύθερων αγωνιζόμενων φοιτητών, των ελεύθερων αγωνιζόμενων Ελλήνων…Πιστεύοντας ότι αυτή τη στιγμή του αγώνα εκφράζουμε τη θέληση του Ελληνικού λαού για την Ενότητα , καλούμε όλες τις αντιδικτατορικές αντιστασιακές δυνάμεις … ν’ αγωνιστούν μαζί μας …Όλοι εδώ στον αγώνα ενάντια στη Χούντα…Ελληνικέ λαέ, έχουμε την ανάγκη σου. Όλοι ενωμένοι. Κάτω η Χούντα.»
Και ο λαός άκουσε και ο λαός πείστηκε, ενθουσιάστηκε και κατέβηκε στους δρόμους, Χιλιάδες λαού έτρεξαν να συμπαρασταθούν με κάθε τρόπο στους νέους και στις νέες που όρθωσαν το ανάστημά τους στους δικτάτορες και αψήφησαν τη δύναμή τους.
Η εξέγερση δεν είναι πια μόνο φοιτητική. Είναι γενική, λαϊκή άκρως επικίνδυνη . Οι δικτάτορες νιώθουν το έδαφος να τρέμει κάτω από τα πόδια τους. Οι διαταγές αλλάζουν. Παίρνονται νέες αποφάσεις. Επέμβαση του στρατού , βίαιη εκκένωση του κέντρου της Αθήνας , βίαιη εκκένωση του Πολυτεχνείου. Τα τανκ ξεκινούν.
Οι φοιτητές περικυκλώνονται και απομονώνονται. Οι εκφωνητές του ραδιοφωνικού σταθμού ζουν φοβερές στιγμές. Προσπαθούν με τα λόγια τους ν’ αποτρέψουν τη σύγκρουση, να δώσουν κουράγιο στους φοιτητές , να μετατρέψουν την παθητική αντίσταση των πολιτών σ’ ενεργητική.
«Ελληνικέ λαέ… Κι αν ακόμα αυτή τη στιγμή μας σαρώσουν τα τανκς , πιστεύουμε σ’ εσένα, πιστεύουμε στη συνέχιση του αγώνα. Πιστεύουμε ότι όπου κι αν είμαστε θα μας θυμηθείς . Έλληνες, πρέπει να μάθετε την πίστη μας στον αγώνα, την πίστη μας στη λευτεριά… Έλληνες, ακόμα το Πολυτεχνείο είναι ελεύθερο. Δεν ξέρουμε μέχρι ποια στιγμή θα είναι ελεύθερο. Όμως εμείς αγωνιζόμαστε. Τα στήθια μας είναι προτεταμένα στα πολυβόλα…
Αδέρφια μας στρατιώτες , μη μας σκοτώσετε. Είμαστε αδέρφια. Πως είναι δυνατόν να πυροβολήσετε; …Ο λαός που βρίσκεται μέσα κι έξω κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο σας περιμένει. Δεν σας κρατά καμία κακία. Ξέρει ότι δε φταίτε εσείς για την εντολή που πήρατε. Ξέρει πως οι καρδιές οι δικές σας είναι κοντά στις δικές μας καρδιές…Όσες διαταγές κι αν σας δώσουν , όσο κι αν σας προστάζουν , μείνετε κι εσείς αδούλωτοι. Υποστηρίξτε κι εσείς τα ιδανικά μας. Κάτω η Χούντα.
17 του Νοέμβρη 1973, Ώρα 3,00 τα ξημερώματα.
Το τανκ εισβάλλει στο Πολυτεχνείο. Ο λαός μας πόνεσε. Η ιστορία μας μάτωσε. Η αντίσταση συνεχίστηκε στους δρόμους. Τότε έπεσαν χτυπημένοι από τις δολοφονικές σφαίρες των ελεύθερων σκοπευτών οι περισσότεροι νεκροί.
Οι αγώνες όμως του λαού και οι νεκροί με τη θυσία τους γυρίζουν τον τροχό της ιστορίας.
Η εξέγερση του Πολυτεχνείου ήταν η έκφραση του Πανελλήνιου πόθου για Ελευθερία , Δημοκρατία, Λαϊκή κυριαρχία. Για την Ελευθερία που δεν δόθηκε ποτέ κι από κανέναν ως δώρο στο λαό μας, αλλά την κατέκτησε με το αίμα του, με όλους τους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες του.
«Ελληνικέ λαέ… Κι αν ακόμα αυτή τη στιγμή μας σαρώσουν τα τανκς , πιστεύουμε σ’ εσένα, πιστεύουμε στη συνέχιση του αγώνα. Πιστεύουμε ότι όπου κι αν είμαστε θα μας θυμηθείς . Έλληνες, πρέπει να μάθετε την πίστη μας στον αγώνα, την πίστη μας στη λευτεριά… Έλληνες, ακόμα το Πολυτεχνείο είναι ελεύθερο. Δεν ξέρουμε μέχρι ποια στιγμή θα είναι ελεύθερο. Όμως εμείς αγωνιζόμαστε. Τα στήθια μας είναι προτεταμένα στα πολυβόλα…
Αδέρφια μας στρατιώτες , μη μας σκοτώσετε. Είμαστε αδέρφια. Πως είναι δυνατόν να πυροβολήσετε; …Ο λαός που βρίσκεται μέσα κι έξω κι έξω απ’ το Πολυτεχνείο σας περιμένει. Δεν σας κρατά καμία κακία. Ξέρει ότι δε φταίτε εσείς για την εντολή που πήρατε. Ξέρει πως οι καρδιές οι δικές σας είναι κοντά στις δικές μας καρδιές…Όσες διαταγές κι αν σας δώσουν , όσο κι αν σας προστάζουν , μείνετε κι εσείς αδούλωτοι. Υποστηρίξτε κι εσείς τα ιδανικά μας. Κάτω η Χούντα.
